Από την αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν ήδη συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητα των βοτάνων. Υπάρχουν πάρα πολλές καταγεγραμμένες μαρτυρίες που αποδεικνύουν την σημασία που έδιναν οι άνθρωποι στις φαρμακευτικές ιδιότητες των βοτάνων, και μάλιστα γνώριζαν σε μεγάλο βαθμό τις ιδιότητες και την δράση του κάθε βοτάνου χωριστά. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα πλέον γνωστά από τα βότανα που ήταν ήδη γνωστά από τα αρχαία χρόνια και χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα για τις εξαιρετικές τους ιδιότητες.

1 Δάφνη: Χρησιμοποιούνταν οι καρποί της, αναμιγμένοι με μέλι για την αντιμετώπιση του άσθματος, της φθίσης και ρευματικών νοσημάτων, επί δερματικών παθήσεων. Ατμόλουτρα με φύλλα δάφνης σε παθήσεις κύστης και πόνους περιόδου και ως εκτρωτικό.

2 Κυπαρίσσι: Τα φύλλα χρησιμοποιούνταν σε δυσουρία, σε βήχα, σε δύσπνοια, κατά της διάρροιας, ενώ τα χλωρά κυπαρισσόμηλα σε δύσπνοια και άσθμα.

3 Θυμάρι: Χρησιμοποιούνταν ως αποχρεμπτικό, για παθήσεις των πνευμόνων, ως αντιρρευματικό και ως εμμηναγωγό.

4 Κανέλα: Χρησιμοποιούνταν για λοιμώδη νοσήματα, βήχα, νεφρίτιδες δυσουρίες, δερματοπάθειες, ως υποβοηθητικό εμμηνορρυσίας και ως εκτρωτικό.

5 Σκόρδο: Σε χρόνιο βήχα, ως καθαριστικό των αρτηριών, ως υποβοηθητικό της ούρησης, επί δερματικών παθήσεων.

6 Φασκόμηλο: Χρησιμοποιούνταν σε λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος.

7 Μελισσόχορτο : Χρησιμοποιούνταν σε κολικούς, σε άσθμα, σε λοιμώξεις.

8 Χαμομήλι: Χρησιμοποιούνταν ως βοηθητικό της εμμηνορρυσίας, για την παχυσαρκία, ως εκτρωτικό, σε περιπτώσεις ίκτερου, σε φούσκωμα και σε λιθιάσεις.

9 Ιτέα: Χρησιμοποιούνταν τα φύλλα της για την πρόκληση στείρωσης. Σε βραστό νερό για λουτρά ποδιών σε ποδάγρα.

10 Μανδραγόρας: Χρησιμοποιούνταν η ρίζα του φυτού με προσοχή καθώς υπερβολική ποσότητα έχει τοξική επίδραση. Επίσης γινόταν παραγωγή κρασιού από μανδραγόρα που είχε υπνωτική και ηρεμιστική δράση.

11 Μαύρο κύμινο: Χρησιμοποιούνταν σε κεφαλαλγίες, με την μορφή καταπλασμάτων για το μέτωπο, για δερματικές παθήσεις, για δύσπνοια και ως εμμηναγωγό.

12 Τσουκνίδα: Ο σπόρος της χρησιμοποιούνταν ως αφροδισιακό, για άσθμα, σε πνευμονικές παθήσεις, σε δερματοπάθειες, ενώ το αφέψημα των φύλλων ως υποβοηθητικό εμμηνορρυσίας.

13 Λιναρόσπορος: Χρησιμοποιούνταν ως αφροδισιακό και κατά διάφορων λοιμώξεων.

14 Φύλλα ελιάς: Χρησιμοποιούνταν ως αντιφλεγμονώδη, αντιρευματικά και σε δερματοπάθειες.

15 Κύμινο: Χρησιμοποιούνταν σε κολικούς πόνους, σε αιμορραγίες και σε άσθμα.

16 Πικραμύγδαλα: Χρησιμοποιούνταν ως παυσίπονα, υπνωτικά, μαλακτικά της κοιλιάς, επί αιμοπτύσεων, δυσουρίας, λιθιάσεων, για βήχα, φούσκωμα και παθήσεις ήπατος.

17 Πράσο: Χρησιμοποιούνταν ως υπακτικό, διουρητικό, εμμηναγωγό, αποχρεμπτικό και ως αφροδισιακό.

18 Κάρδαμο: Χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις παράλυσης, στον βήχα, σε δυσουρία και ως εκτρωτικό.

19 Φύλλα άγριας ελιάς: Χρησιμοποιούνταν ως αιμοστατικά, κατά της διάρροιας, ως επουλωτικά, ως σπασμολυτικά και ως αντιφλεγμονώδη.

20 Ρίγανη: Χρησιμοποιούνταν ως υπακτικό, αντιβηχικό, εμμηναγωγό, επί σε δερματοπάθειες.

21 Δυόσμος: Χρησιμοποιούνταν ως στυπτικό, αντιπυρετικό, αφροδισιακό και αντιφλεγμονώδες.

22 Ξερά σύκα: Για την καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας, για άσθμα, επιληψία, νεφρικές παθήσεις, παθήσεις αρτηριών, δερματικές παθήσεις. Σε παθήσεις πνευμόνων χρησιμοποιούσαν αφεψήματα ξηρών σύκων.

23 Σέλινο: Χρησιμοποιούνταν ως διουρητικό, εμετικό, αναλγητικό, αντιφλεγμονώδες και επίσης αντιβηχικό.

24 Κουκουνάρια: Χρησιμοποιούνταν σε περιπτώσεις βήχα.

25 Βάλσαμο: Χρησιμοποιούνταν ως σπασμολυτικό, αντιβηχικό, αντιεπιληπτικό, διουρητικό, εκτρωτικό και σε δερματοπάθειες.

26 Μαστίχα Χίου: Χρησιμοποιούνταν σε παθήσεις του στομάχου και στον βήχα.

27 Υπερικό: Χρησιμοποιούνταν ως διουρητικό και υποβοηθητικό της εμμηνορρυσίας και σε τεταρταίους πυρετούς.

28 Σινάπι: Χρησιμοποιούνταν κατά λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος.

29 Γλυκόριζα: Χρησιμοποιούνταν το αφέψημα ριζών, για παθήσεις αρτηριών, για παθήσεις ήπατος και νεφρών, σε παλινδρόμηση γαστρικού υγρού.